| چون فروزنده شد به عکس و عیار | نقد این گنجه خیز رومی کار | |
| نام شاهنشهی برو بستم | کاب گیرد ز نقش او دستم | |
| شاه رومی قبای چینی تاج | جزیتش داده چین و روم خراج | |
| یافته از ره اصول و فروع | بخت ایشوع و رای بختیشوع | |
| بر زمین بوسش آسمان بر پای | و آفرینش ز جاه او بر جای | |
| در نظامی که آسمان دارد | اجری مملکت دو نان دارد | |
| زان مروت که بوی مشک دهد | للتر چو خاک خشک دهد | |
| از زمین تا اثیر درد و کفست | صافی او شد که مایه شرفست | |
| در ذهب دادنش به سائل خویش | زر مصری ز ریگ مکی بیش | |
| تیغش آن کرده در صلابت سنگ | کاتش تیز با تراش خدنگ | |
| بید برگش به نوک موی شکاف | نافه کوه را فکنده ز ناف | |
| درعش از دست صبح نیزه گشای | نیزش از درع ماه حلقه ربای | |
| شش جهت بر قبای او زرهی | هفت چرخ از کمند او گرهی | |
| ای نظامی امیدوار به تو | نظم دوران روزگار به تو | |
| زمی از قدرت آسمان داند | و آسمانت هم آسمان خواند | |
| دور و نزدیگ چون در آب سپهر | تیز و آهسته چون در آینه مهر | |
| قائم عهد عالمی به درست | قائم نامده فکنده‌ی تست | |
| با همه چون ملک بر آمده‌ای | وز همه چون فلک سر آمده‌ای | |
| این چنین نامه بر تو شاید بست | کز تو جای بلند نامی هست | |
| چونکه شد لعل بسته بر تاجش | بر تو بستم ز بیم تاراجش |