| لعل پیوند این علاقه در | کز گهر کرد گوش گیتی پر | |
| گفت چون هفت گنبد از می و جام | آن صدا باز داد با بهرام | |
| عقل در گنبد دماغ سرش | داد از ین گنبد روان خبرش | |
| کز صنم خانه‌های گنبد خاک | دور شو کز تو دور باد هلاک | |
| گنبد مغز شاه جوش گرفت | کز فسون و فسانه گوش گرفت | |
| دید کین گنبد بساط نورد | از همه گنبدی برآرد گرد | |
| هفت گنبد بر آسمان بگذاشت | اوره گنبد دیگر برداشت | |
| گنبدی کز فنا نگردد پست | تا قیامت برو بخفتد مست | |
| هفت موبد بخواند موبد زاد | هفت گنبد به هفت موبد داد | |
| در زد آتش به هر یکی ناگاه | معنی آن شد که کردش آتشگاه | |
| سرو بن چون به شصت رسید | یاسمن بر سر بنفشه دمید | |
| از سر صدق شد خدای پرست | داشت از خویشتن پرستی دست | |
| روزی از تخت و تاج کرد کنار | رفت با ویژگان خود به شکار | |
| در چنان صید و صید ساختنش | بود بر صید خویش تاختنش | |
| لشگر از هر سوئی پراکندند | هر یکی گور و آهو افکندند | |
| میل هر یک به گور صحرائی | او طلبکار گور تنهائی | |
| گور جست از برای مسکن خویش | آهو افکند لیک از تن خویش | |
| گور و آهو مجوی ازین گل شور | کاهوش آهوست و گورش گور | |
| عاقبت گوری از کناره دشت | آمد و سوی گورخان بگذشت | |
| شاه دانست کان فرشته پناه | سوی مینوش می‌نماید راه |