| چون زمین از گلیم گرد آلود | سایه گل بر آفتاب اندود | |
| شه درین خشت خانه‌ی خاکی | خشت نمناک شد ز غمناکی | |
| راه می‌جست بر مصالح کار | تا ز گل چون برد درشتی خار | |
| درجفای جهان نظاره کنان | مصلحت را به عدل چاره کنان | |
| چون ز کار وزیرش آمد یاد | دست از اندیشه بر شقیقه نهاد | |
| تا سحر گه نخفت ازان خجلی | دیده برهم نزد ز تنگ دلی | |
| چون درین کوزه سفال سرشت | چشمه آفتاب ریحان کشت | |
| شه چو باران رسیده ریحانی | کرد بر تشنگان گل افشانی | |
| داد فرمان که تخت بار زنند | بر در بارگاه دار زنند | |
| عام را بار داد و خود بنشست | خاصگاه ایستاده تیغ بدست | |
| سربلندان ملک را بنشاند | عدل را ناقه بر بلندی راند | |
| جمع کرد از خلایق انبوهی | برکشید از نظارگاه کوهی | |
| آن جفا پیشه را که بود وزیر | پای تا سر کشیده در زنجیر | |
| زنده بردار کرد و باک نبرد | تا چو دزدان به شرمساری مرد | |
| گفت هر ک آن‌چنان سرافرازد | روزگارش چنین سراندازد | |
| از خیانتگریست بدنامی | وز بدی هست بد سرانجامی | |
| ظالمی کانچنان نماید شور | عادلانش چنین کنند به گور | |
| تا نگوئی که عدل بی یار است | آسمان و زمین بدین کار است | |
| هر که میخ و کدینه پیش نهاد | کنده بر دست و پای خویش نهاد | |
| پس از این داوری نمای بزرگ | یاد کرد از سگ و شبانه و گرگ |