| شه چو تنگ آمدی ز تنگی کار | یک سواره برون شدی به شکار | |
| صید کردی و شادمانه شدی | چون شدی شاد سوی خانه شدی | |
| چون شد آن روز غم عنان گیرش | رغبت آمد به سوی نخجیرش | |
| یک تنه سوی صید رفت برون | تا ز دل هم به خون بشوید خون | |
| کرد صیدی چنانکه بودش رای | غصه را دست بست و غم را پای | |
| چون ز صید پلنگ و شیر و گراز | خواست تا سوی خانه گردد باز | |
| در تک و تاب زانکه تاخته بود | مغزش از تشنگی گداخته بود | |
| گرد برگرد آن زمین بشتافت | آب تا بیش جست کمتر یافت | |
| دید دودی چو اژدهای سیاه | سر برآورده در گرفتن ماه | |
| کوهه بر کوهه پیچ پیچ کنان | برصعود فلک بسیچ کنان | |
| گفت آن دود گرچه زاتش خاست | از فروزندش آب باید خواست | |
| چون بر آن دود رفت گامی چند | خرگهی دید برکشیده بلند | |
| گله‌ی گوسفند سم تا گوش | گشته در آفتاب یخنی جوش | |
| سگی آویخته ز شاخ درخت | بسته چون سنگ دست و پایش سخت | |
| سوی خرگاه راند مرکب تیز | دید پیری چو صبح مهرانگیز | |
| پیر چون دید میهمان برجست | به پرستشگری میان دربست | |
| چون زمین میهمان پذیری کرد | و آسمان را لگام‌گیری کرد | |
| اولش پیشکش درود آورد | وانگه از مرکبش فرود آورد | |
| هر چه در خانه داشت ما حضری | پیشش آورد و کرد لابه گری | |
| گفت شک نیست کاین چنین خوانی | نیست درخورد چون تو مهمانی |