| هریکی در جوال گوشه خویش | کرده ترتیب راه توشه خویش | |
| نام این خیر و نام آن شر بود | فعل هریک به نام درخور بود | |
| چون بریدند روزکی دو سه راه | توشه‌ای را که داشتند نگاه | |
| خیر می‌خورد و شر نگه می‌داشت | این غله می‌درود و آن می‌کاشت | |
| تا رسیدند هر دو دوشادوش | به بیابانی از بخار بجوش | |
| کوره‌ای چون تنور از آتش گرم | کاهن از وی چو موم گشتی نرم | |
| گرمسیری ز خشک ساری بوم | کرده باد شمال را به سموم | |
| شر خبر داشت کان زمین خراب | دوریی درد و ندارد آب | |
| مشکی از آب کرده پنهان پر | در خریطه نگاهداشت چو در | |
| خیر فارغ که آب در راهست | بی‌خبر کاب نیست آن چاهست | |
| در بیابان گرم و راه دراز | هر دو می‌تاختند با تک و تاز | |
| چون به گرمی شدند روزی هفت | آب شر ماند و آب خیر برفت | |
| شر که آن آبرا ز خیر نهفت | با وی از خیر و شر حدیث نگفت | |
| خیر چون دید کو ز گوهر بد | دارد آبی در آبگینه خود | |
| وقت وقت از رفیق پنهانی | می‌خورد چون رحیق ریحانی | |
| گرچه در تاب تشنگی می‌سوخت | لب به دندان ز لابه برمی‌دوخت | |
| تشنه در آب او نظر می‌کرد | آب دندانی از جگر می‌خورد | |
| تا به حدی که خشک شد جگرش | باز ماند از گشادگی نظرش | |
| داشت با خود دو لعل آتش رنگ | آب دارنده و آبشان در سنگ | |
| می‌چکید آب ازان دو لعل نهان | آب دیده ولی نه آب دهان |