| چارشنبه که از شکوفه مهر | گشت پیروزه‌گون سواد سپهر | |
| شاه را شد ز عالم افروزی | جامه پیروزه‌گون ز پیروزی | |
| شد به پیروزه گنبد از سر ناز | روز کوتاه بود و قصه دراز | |
| زلف شب چون نقاب مشکین بست | شه ز نقابی نقیبان رست | |
| خواست تا بانوی فسانه سرای | آرد آیین بانوانه به جای | |
| گوید از راه عشقبازی او | داستانی به دلنوازی او | |
| غنچه گل گشاد سرو بلند | بست بر برگ گل شمامه قند | |
| گفت کای چرخ بنده فرمانت | واختر فرخ آفرین خوانت | |
| من و بهتر ز من هزار کنیز | از زمین بوسی تو گشته عزیز | |
| زشت باشد که پیش چشمه نوش | درگشاید دکان سرکه‌فروش | |
| چون ز فرمان شاه نیست گزیر | گویم ار شه بود صداع پذیر |
□
| بود مردی به مصر ماهان نام | منظری خوبتر ز ماه تمام | |
| یوسف مصریان به زیبائی | هندوی او هزار یغمائی | |
| جمعی از دوستان و همزادان | گشته هریک به روی او شادان | |
| روزکی چند زیر چرخ کبود | دل نهادند بر سماع و سرود | |
| هریک از بهر آن خجسته چراغ | کرده مهمانیی به خانه و باغ | |
| روزی آزاده‌ای بزرگ نه خرد | آمد او را به باغ مهمان برد | |
| بوستانی لطیف و شیرین کار | دوستان زو لطیف‌تر صدبار | |
| تا شب آنجا نشاط می‌کردند | گاه می گاه میوه می‌خوردند | |
| هر زمان از نشاط پرورشی | هردم از گونه دگر خورشی |