| هریکی از چهره عالم افروزی | مهر سازی و مهربان سوزی | |
| در میانه کنیزکی چو پری | برده نور از ستاره سحری | |
| سفته گوشی چو در ناسفته | در فروشش بها به جان گفته | |
| لب چو مرجان ولیک للبند | تلخ پاسخ ولیک شیرین خند | |
| چون شکر ریز خنده بگشاید | خاک تا سالها شکر خاید | |
| گرچه خوانش نواله شکرست | خلق را زو نواله جگرست | |
| من که این شغل را پذیره شدم | زان رخ و زلف و خال خیره شدم | |
| گر تو نیز آن جمال و دلبندی | بنگری فارغم که بپسندی | |
| شاه فرمود کاورد نخاس | بردگان را به شاه برده‌شناس | |
| رفت و آورد و شاه در همه دید | با فروشنده کرد گفت و شنید | |
| گرچه هریک به چهره ماهی بود | آنکه نخاس گفت شاهی بود | |
| زانچه گوینده داده بود خبر | خوبتر بود در پسند نظر | |
| با فروشنده گفت شاه بگوی | کاین کنیزک چگونه دارد خوی | |
| گر بدو رغبتی کند رایم | هرچه خواهی بها بیفزایم | |
| خواجه چین گشاده کرد زبان | گفت کین نوشبخش نوش لبان | |
| جز یکی خوی زشت و آن نه نکوست | کارزو خواه را ندارد دوست | |
| هرچه باید ز دلبری و جمال | همه دارد چنانکه بینی حال | |
| هرکه از من خرد به صد نازش | بامدادان به من دهد بازش | |
| کاورد وقت آرزو خواهی | آرزو خواه را به جان کاهی | |
| وانکه با او مکاس بیش کند | زود قصد هلاک خویش کند |