| چاره آن شد که چار و ناچارش | مهربانی بود سزاوارش | |
| چندگونه کنیز خوب خرید | خدمت کس سزای خویش ندید | |
| هریکی تا به هفته کم و بیش | پای بیرون نهادی از حد خویش | |
| سر برافراختی به خاتونی | خواستی گنجهای قارونی | |
| بود در خانه کوژپشتی پیر | زنی از ابلهان ابله گیر | |
| هر کنیزی که شه خریدی زود | پیره‌زن در گزاف دیدی سود | |
| خواندی آن نو خریده را از ناز | بانوی روم و نازنین طراز | |
| چون کنیز آن غرور دیدی پیش | باز ماندی ز رسم خدمت خویش | |
| ای بسا بوالفضول کز یاران | آورد کبر در پرستاران | |
| منجنیقی بود به زیور و زیب | خانه ویران کن عیال فریب | |
| شاه چندان که جهد بیش نمود | یک کنیزک به جای خویش نبود | |
| هرکه را جامه‌ای ز مهر بدوخت | چونکه بد مهر دید باز فروخت | |
| شاه بس کز کنیزکان شد دور | به کنیزک فروش شد مشهور | |
| از برون هر کسی حسابی ساخت | کس درون حساب را نشناخت | |
| شه ز بس جستجوی تافته شد | بی‌مرادی که باز یافته شد | |
| نه ز بی‌طالعی به زن بشتافت | نه کنیزی چنانکه باید یافت | |
| دست از آلوده دامنان می‌شست | پاک دامن جمیله‌ای می‌شست | |
| تا یکی روز مرد برده فروش | برده خر شاه را رساند به گوش | |
| کامد است از بهار خانه چین | خواجه‌ای با هزار حورالعین | |
| دست ناکرده چندگونه کنیز | خلخی دارد و ختائی نیز |