| خنده و مستیم به تأویلست | خنده شیر و مستی پیلست | |
| شیر در وقت خنده خون ریزد | کیست کز پیل مست نگریزد | |
| ابلهان مست و بی‌خبر باشند | هوشیاران می دگر باشند | |
| آنکه در عقل پستیش نبود | می‌خورد لیک مستیش نبود | |
| بر سر باده چونکه رای آرم | تاج قیصر به زیر پای آرم | |
| چون منش را به باده تیز کنم | بر سر خصم جرعه‌ریز کنم | |
| دوستان را چو در می‌آویزم | گنج قارون ز آستین ریزم | |
| دشمنان را گهی که بیخ زنم | به کبابی جگر به سیخ زنم | |
| نیک‌خواهان من چه پندارند | کاختران سپهر بیکارند | |
| من اگر چند خفته باشم و مست | بخت بیدار من به کاری هست | |
| به چنین خوابها که من مستم | خواب خاقان نگر که چون بستم | |
| به یکی پی غلط که افشردم | رخت هندو نگر که چون بردم | |
| سگ بود کو ز ناتوانی خویش | خوش نخسبد به پاسبانی خویش | |
| اژدها گرچه خسبد اندر غار | شیر نر بر درش نیابد بار | |
| شه چو این داستان خوش بر گفت | روی آزادگان چو گل بشکفت | |
| همه سر بر زمین نهادندش | پاسخی عاجزانه دادندش | |
| کانچه شه گفت با کمربندان | هست پیرایه خردمندان | |
| همه راحرز جان و تن کردیم | حلقه گوش خویشتن کردیم | |
| تاج بر فرق شه خدای نهاد | کوشش خلق باد باشد باد | |
| سرورانی که سروری کردند | با تو بسیار همسری کردند |