| روزی از طالع مبارک بخت | رفت بهرم‌گور بر سر تخت | |
| هرکجا شاه و شهریاری بود | تاج بخشی و تاجداری بود | |
| همه در زیر تخت پایه شاه | صف کشیدند چون ستاره و ماه | |
| شه زبان برگشاد چون شمشیر | گفت کای میر و مهتران دلیر | |
| لشگر از بهر صلح باید و جنگ | کاین نباشد چه آدمی و چه سنگ | |
| از شما کیست کو به هیچ نبرد | مردیی کان ز مردم آید کرد | |
| من که از دهر بر گزیدمتان | در کدامین مصاف دیدمتان | |
| کامد از هیچکس چنان کاری | کاید از پر دلی و عیاری | |
| از سر تیغتان به وقت گزند | بر کدامین مخالف آمد بند | |
| یا که دیدم که پای پیش نهاد | دشمنی بست و کشوری بگشاد | |
| این زند لاف کایرجی گهرم | وان به دعوی که آرشی هنرم | |
| این ز گیو آن ز رستم آرد نام | این نه کنیت هژبر و آن ضرغام | |
| کس ندیدم که کارزاری کرد | چون گه کار بود کاری کرد | |
| خوشتر آن شد که هرکسی به نهفت | گوید افسوس شاه ما که بخفت | |
| می‌خورد وز کسی نیارد یاد | از چنین شه کسی نباشد شاد | |
| گرچه من می‌خورم چنان نخورم | که ز مستی غم جهان نخورم | |
| گر خورم حوضه می از کف حور | تیغم از جوی خون نباشد دور | |
| برق‌وارم به وقت بارش میغ | به یکی دست می به دیگر تیغ | |
| می‌خورم کار مجلس آرایم | تیغ را نیز کار فرمایم | |
| خواب خرگوش من نهفته بود | خصم را بیند ارچه خفته بود |