| چون برآمد ز ماه تا ماهی | نام بهرام در شهنشاهی | |
| دل قوی شد بزرگواران را | زنده شد نام نامداران را | |
| زرد گوشان به گوشه‌ها مردند | سر به آب سیه فرو بردند | |
| بود پیری بزرگ نرسی نام | هم لقب با برادر بهرام | |
| هم قوی رأی و هم تمام اندیش | کارها را شناخته پس و پیش | |
| نسلش از نسل شاه دارا بود | وین نه پنهان که آشکارا بود | |
| شاه ازو یک زمان نبودی دور | شاه را هم رفیق و هم مستور | |
| سه پسر داشت اوی و هر پسری | بسر خویش عالم هنری | |
| آنکه مه بود ازان سه فرزندش | نام کرده پدر زراوندش | |
| شه عیارش یکی به صد کرده | موبد موبدان خود کرده | |
| غایت اندیش بود و راه‌شناس | پارسائیش را نبود قیاس | |
| وان دگر مشرف ممالک بود | باج خواه همه مسالک بود | |
| کرده شاه از درستی قلمش | نافذالامر جمله عجمش | |
| وآن سه دیگر به شغل شهر و سپاه | نایب خاصتر به حضرت شاه | |
| شه برایشان عمل رها کرده | عاملان با عمل وفاکرده | |
| او همه شب به باده بزم افروز | عاملانش به کار خود همه روز | |
| آسیاوار گرد خود می‌تاخت | هرچه اندوخت باز می‌انداخت | |
| گرد عالم شد این حکایت فاش | تیز شد تیشه‌ها ز بهر تراش | |
| گفت هرکس که مست شد بهرام | دین به دینار داد و تیغ به جام | |
| با حریفان به می در افتاده است | حاصلش باد و خوردنش باده است |