| میزبان از نوردهای گزین | کسوت رومی و طرایف چین | |
| فرش بر فرش چند جامه نغز | کز فروغش گشاده شد دل و مغز | |
| زیر ختلی خرام شاه افکند | بر سر آن نثار گوهر چند | |
| شاه بر شد به شصت پایه رواق | دید طاقی به سر بلندی طاق | |
| طرح کرده رخش خورنق را | فرش افکنده چرخ ازرق را | |
| میزبان آمد آنچه باید کرد | از گلاب و بخور و شربت و خورد | |
| چون شه از خوردهای خوش پرداخت | می روان کرد و بزم شادی ساخت | |
| شاه چون خورد ساغری دو سه می | از گل جبهتش برآمد خوی | |
| گفت کای میزبان زرین کاخ | جایگاهت خوش است و برگ فراخ | |
| لیکن این شصت پایه کاخ بلند | کاسمان بر سرش رود به کمند | |
| از پس شصت سال کز تو گذشت | چون توانی به زیر پای نوشت | |
| میزبان گفت شاه باقی باد | کوثرش باده حور ساقی باد | |
| این ز من نیست طرفه من مردم | از چنین پایه مانده کی گردم | |
| طرفه آن شد که دختریست چو ماه | نرم و نازک چو خز و قاقم شاه | |
| نره گاوی چو کوه بر گردن | آرد آینجا گه علف خوردن | |
| شصت پایه چنان برد یکدست | که نسازد به هیچ پایه نشست | |
| گاوی آنگه چه گاو چون پیلی | نکشد پیه خویش را میلی | |
| به خدا گر در این سپاه کسی | از زمین برگرایدش نفسی | |
| زنی آنگه به شصت پایه حصار | بر برد چون عجب نباشد کار | |
| چونکه سرهنگ این حکایت گفت | شه سرانگشت خود به دندان سفت |