| شاه بهرام روزی از سر تخت | برد سوی شکار صحرا رخت | |
| پیشتر زانکه رفت و صید انداخت | صید بین تا چگونه صیدش ساخت | |
| چون بر آن ده گذشت کان سرهنگ | داشت آن منظر بلند آهنگ | |
| دید نزهتگهی گران پایه | سبزه در سبزه سایه در سایه | |
| باز پرسید کاین دیار کراست | ده خداوند این دیار کجاست | |
| بود سرهنگ خاص پیش رکاب | چون ز خسرو چنین شنید خطاب | |
| بر زمین بوسه داد و برد نماز | گفت کای شهریار بنده نواز | |
| بنده دارد دهی که داده تست | لطفش از جرعه‌ریز باده تست | |
| شاه اگر جای آن پسند کند | بنده پست را بلند کند | |
| بی‌تکلف چنانکه عادت اوست | سنت رأی با سعادت اوست | |
| سر درآرد بدین دریچه تنگ | سربلند جهان شود سرهنگ | |
| دارم از داده عنایت شاه | کوشکی برکشید سر تا ماه | |
| باغ در باغ گرد بر گردش | خلد مولی و روضه شاگردش | |
| گر خورد شاه باده بر سر او | خاک بوسد ستاره بر در او | |
| گرد شه خانه را عبیر دهد | مگسم شهد و گاو شیر دهد | |
| شاه چون دید کو ز یک رنگی | پیش برد آن سخن به سرهنگی | |
| گفت فرمان تراست کار بساز | تا ز نخچیر گه من آیم باز | |
| داد سرهنگ بوسه بر سر خاک | رفت و زنگار کرد از آینه پاک | |
| منظر از فرش چون بهشت آراست | کرد هر زینتی که باید راست | |
| چون شهنشه ز صیدگاه رسید | باز چترش به اوج ماه رسید |