| طالع تخت و پادشاهی او | فرخ آمد ز نیک خواهی او | |
| پیش از آن راصد ستاره‌شناس | از پی بخت بود داشته پاس | |
| اسدی بود کرده طالع تخت | طالعی پایدار و ثابت و سخت | |
| آفتابی در اوج خویش بلند | در قران با عطاردش پیوند | |
| زهره در ثور و مشتری در قوس | خانه از هردو گشته چون فردوس | |
| در دهم ماه و در ششم بهرام | مجلس آراسته به تیغ و به جام | |
| دست کیوان شده ترازوسنج | سخته از خاک تا به کیوان گنج | |
| چون بدین طالع مبارک فال | رفت بر تخت شاه خوب خصال | |
| از بسی لعل ریخت با در | کشتی بخت شد چو دریا پر | |
| گنجداران فزون زحد شمار | گنج بر گنج ساختند نثار | |
| آنکه اول سریر شاهی داشت | بیعت شهری و سپاهی داشت | |
| چونکه دید آن شکوه بهرامی | کافسر و تخت شد بدو نامی | |
| اول او گفتش از کهان و مهان | شاه آفاق و شهریار جهان | |
| موبدانش شه جهان خواندند | خسروانش خدایگان خواندند | |
| همچنین هر که آشکار و نهفت | آفرینی به قدر خود می‌گفت | |
| شاه چون سر بلند عالم گشت | سربلندیش از آسمان بگذشت | |
| خطبه عدل خویشتن برخواند | للتر ز لعل تازه فشاند | |
| گفت کافسر خدای داد به من | این خدا داد شاد باد به من | |
| بر خدا خوانم آفرین و سپاس | کافرین باد بر خدای شناس | |
| پشت بر نعمت خدا نکنم | شکر نعمت کنم چرا نکنم |