| چونکه خواننده خواند نامه تمام | جوش آتش برآمد از بهرام | |
| باز خود را به صد توانائی | داد چون زیرکان شکیبائی | |
| با چنان گرمیی نکرد شتاب | بعد از اندیشه باز داد جواب | |
| کانچه در نامه کاتبان راندند | گوش کردم چو نامه بر خواندند | |
| گرچه کاتب نبوده چابک دست | پند گوینده را عیاری هست | |
| آنچه بر گفته شد ز رای بلند | می‌پسندم که هست جای پسند | |
| من که در پیش من چه خاک و چه سیم | سر فرو ناورم به هفت اقلیم | |
| لیک ملکی که ماندم از پدران | عیب باشد که هست با دگران | |
| گر پدر دعوی خدائی کرد | من خدا دوستم خرد پرورد | |
| هست بسیار فرق در رگ و پوست | از خدا دوست تا خدائی دوست | |
| من به جرم نکرده معذورم | کز بزهکاری پدر دورم | |
| پدرم دیگر است و من دگرم | کان اگر سنگ بود من گهرم | |
| صبح روشن ز شب پدید آید | لعل صافی ز سنگ می‌زاید | |
| نتوان بر پدر گوائی داد | که خداتان از او رهائی داد | |
| گر بدی کرد چون به نیکی خفت | از پس مرده بد نباید گفت | |
| هرکجا عقل پیش رو باشد | بد بد گو ز بد شنو باشد | |
| هرکه او در سرشت بد گهرست | گفتنش بد شنیدنش بترست | |
| بگذرید از جنایت پدرم | بگذارید از آنچه بی‌خبرم | |
| من اگر چشم بدنگیرد راه | عذر خواهم از آنچ رفت گناه | |
| پیش از این گر چو غافلان خفتم | اینک اینک به ترک آن گفتم |