| چون سهی سرو برفراخته سر | زده در سیم تاج تا به کمر | |
| آن بتان دیده برنهاده بدو | هر یکی دل به مهر داده بدو | |
| او در آن لعبتان شکر خنده | وانهمه پیش او پرستنده | |
| بر نوشته دبیر پیکر او | نام بهرام گور بر سر او | |
| کان چنانست حکم هفت اختر | کاین جهان جوی چون برآرد سر | |
| هفت شهزاده راز هفت اقلیم | در کنار آورد چو در یتیم | |
| مانه این دانه را به خود کشتیم | آنچه اختر نمود بنوشتیم | |
| گفت تا باشد از نمونش رای | گفتن از ما و ساختن ز خدای | |
| شاه بهرام کین فسانه بخواند | در فسون فلک شگفت بماند | |
| مهر آن دختران زیباروی | در دلش جای کرده موی به موی | |
| مادیانان گشن و فحل شموس | شیرمردی جوان و هفت عروس | |
| رغبت کام چون فزون فکند | دل تقاضای کام چون نکند | |
| گرچه آن کارنامه راه زدش | شادمانی شد از یکی به صدش | |
| زانکه بر عمرش استواری داد | بر مرادش امیدواری داد | |
| در مدارای مرد کار کند | هرچه او را امیدوار کند | |
| شه چو زان خانه رخت بیرون برد | قفل بر زد به خازنش بسپرد | |
| گفت اگر بشنوم که هیچکسی | قفل ازین در جدا کند نفسی | |
| هم در این خانه خون او ریزم | سرش از گردنش درآویزم | |
| در همه خیل خانه از زن و مرد | سوی آن خانه کس نگاه نکرد | |
| وقت وقتی که شاه گشتی مست | سوی آن در شدی کلید به دست |