| دید شیری کشیده پنجه زور | در نشسته به پشت و گردن گور | |
| تا ز بالا در آردش به زمین | شه کمان برگرفت و کرد کمین | |
| تیری از جعبه سفته پیکان جست | در زه آورد و درکشید درست | |
| سفته بر سفت شیر و گور نشست | سفت و از هردو سفت بیرون جست | |
| تا بسوفار در زمین شد غرق | پیش تیری چنان چه درع و چه درق | |
| شیر و گور اوفتاد و گشت هلاک | تیر تا پر نشست در دل خاک | |
| شاه کان تیر برگشاد ز شست | ایستاد و کمان گرفت به دست | |
| چون عرب زخمی آنچنان دیدند | در عجم شاهیش پسندیدند | |
| هرکه دیده بر آن شکار زدی | بوسه بر دست شهریار زدی | |
| بعد از آن شیر زور خواندندش | شاه بهرام گور خواندندش | |
| چون رسیدند سوی شهر فراز | قصه شیر و گور گشت دراز | |
| گفت منذر به کار فرمایان | تا به پرگار صورت آرایان | |
| در خورنق نگاشتند به زر | صورت گور زیر و شیر زبر | |
| شه زده تیر و جسته ز اندو شکار | در زمین غرق گشته تا سوفار | |
| چون نگارنده این رقم بنگاشت | هرکه آن دید جانور پنداشت | |
| گفت بر دست شهریار جهان | آفرینهای کردگار جهان |