| راه دروازه جهان برداشت | دوری از دور آسمان برداشت | |
| می‌برید از منازل فلکی | شاهراهی به شهپر ملکی | |
| ماه را در خط حمایل خویش | داد سر سبزی از شمایل خویش | |
| بر عطارد ز نقره کاری دست | رنگی از کوره رصاصی بست | |
| زهره را از فروغ مهتابی | برقعی برکشید سیمابی | |
| گرد راهش به ترکتاز سپهر | تاج زرین نهاد بر سر مهر | |
| سبز پوشید چون خلیفه شام | سرخ پوشی گذاشت بر بهرام | |
| مشتری را ز فرق سر تا پای | دردسر دید و گشت صندل سای | |
| تاج کیوان چو بوسه زد قدمش | در سواد عبیر شد علمش | |
| او خرامان چو باد شبگیری | برهیونی چو شیر زنجیری | |
| هم رفیقش ز ترکتاز افتاد | هم براقش ز پویه باز افتاد | |
| منزل آنجا رساند کز دوری | دید در جبرئیل دستوری | |
| سر برون زد ز مهد میکائیل | به رصدگاه صوراسرافیل | |
| گشت از آن تخت نیز رخت گرای | رفرف و سدره هردو ماند به جای | |
| همرهان را به نیمه ره بگذاشت | راه دریای بی‌خودی برداشت | |
| قطره بر قطره زان محیط گذشت | قطر بر قطر هر چه بود نوشت | |
| چون درآمد به ساق عرش فراز | نردبان ساخت از کمند نیاز | |
| سر برون زد ز عرش نورانی | در خطرگاه سر سبحانی | |
| حیرتش چون خطر پذیری کرد | رحمت آمد لگام گیری کرد | |
| قاب قوسین او در آن اثنا | از دنی رفت سوی او ادنی |