| راه خویش از غبار خالی کن | عزم درگاه لایزالی کن | |
| تا به حق‌القدوم آن قدمت | بر دو عالم روان شود علمت | |
| چون محمد ز جبرئیل به راز | گوش کرد این پیام گوش نواز | |
| زان سخن هوش را تمامی داد | گوش را حلقه غلامی داد | |
| دو امین بر امانتی گنجور | این ز دیو آن ز دیو مردم دور | |
| آن امین خدای در تنزیل | واین امین خرد به قول و دلیل | |
| آن رساند آنچه بود شرط پیام | وین شنید آنچه بود سر کلام | |
| در شب تیره آن سراج منیر | شد ز مهر مراد نقش پذیر | |
| گردن از طوق آن کمند نتافت | طوق زر جز چنین نشاید یافت | |
| برق کردار بر براق نشست | تازیش زیر و تازیانه به دست | |
| چون در آورد در عقابی پای | کبک علوی خرام جست ز جای | |
| برزد از پای پر طاووسی | ماه بر سر چو مهد کاووسی | |
| می‌پرید آنچنان کزان تک و تاب | پر فکند از پیش چهار عقاب | |
| هرچه را دید زیر گام کشید | شب لگد خورد و مه لگام کشید | |
| وهم دیدی که چون گذارد گام؟ | برق چون تیغ بر کشد ز نیام؟ | |
| سرعت عقل در جهانگردی؟ | جنبش روح در جوانمردی؟ | |
| بود باراهواریش همه لنگ | با چنین پی فراخیش همه تنگ | |
| با تکش سیر قطب خالی شد | گر جنوبی و گر شمالی شد | |
| در مسیرش سماک آن جدول | کاه رامح نمود و گاه اعزل | |
| چون محمد به رقص پای براق | در نبشت این صحیفه را اوراق |