| چون نگنجید در جهان تاجش | تخت بر عرش بست معراجش | |
| سر بلندیش راز پایه پست | جبرئیل آمده براق به دست | |
| گفت بر باد نه پی خاکی | تا زمینیت گردد افلاکی | |
| پاس شب را ز خیل خانه خاص | توئی امشب یتاق دار خلاص | |
| سرعت برق این براق تراست | برنشین کامشب این یتاق تراست | |
| چونکه تیر یتاقت آوردم | به جنیبت براقت آوردم | |
| مهد بر چرخ ران که ماه توئی | بر کواکب دوان که شاه توئی | |
| شش جهت را ز هفت بیخ برآر | نه فلک را به چار میخ برآر | |
| بگذران از سماک چرخ سمند | قدسیان را درآر سر به کمند | |
| عطر سایان شب به کار تواند | سبز پوشان در انتظار تواند | |
| نازنینان مصر این پر کار | بر تو عاشق شدند یوسف‌وار | |
| خیز تا در تو یک نظاره کنند | هم کف و هم ترنج پاره کنند | |
| آسمان را به زیر پایه خویش | طره نو کن ز جعد سایه خویش | |
| بگذران مرکب از سپهر بلند | درکش ایوان قدس را به کمند | |
| شبروان را شکوفه ده چو چراغ | تازه روباش چون شکوفه باغ | |
| شب شب تست و وقت وقت دعاست | یافت خواهی هرآنچه خواهی خواست | |
| تازه‌تر کن فرشتگان را فرش | خیمه زن بر سریر پایه عرش | |
| عرش را دیده برفروز به نور | فرش را شقه در نورد ز دور | |
| تاج بستان که تاجور تو شدی | بر سرآی از همه که سر تو شدی | |
| سر برآور به سر فراختنی | دو جهان خاص کن به تاختنی |