| نقطه خط اولین پرگار | خاتم آخر آفرینش کار | |
| نوبر باغ هفت چرخ کهن | دره‌التاج عقل و تاج سخن | |
| کیست جز خواجه مید رای | احمد مرسل آن رسول خدای | |
| شاه پیغمبران به تیغ و به تاج | تیغ او شرع و تاج او معراج | |
| امی و امهات را مایه | فرش را نور و عرش را سایه | |
| پنج نوبت زن شریعت پاک | چار بالش نه ولایت خاک | |
| همه هستی طفیل و او مقصود | او محمد رسالتش محمود | |
| ز اولین گل که آدمش بفشرد | صافی او بود و دیگران همه درد | |
| و آخرین دور کاسمان راند | خطبه خاتمت هم او خواند | |
| امر و نهیش به راستی موقوف | نهی او منکر امر او معروف | |
| آنکه از فقر فخر داشت نه رنج | چه حدیثیست فقر و چندان گنج؟ | |
| وانک ازو سایه گشت روی سپید | چه سخن سایه وانگهی خورشید؟ | |
| ملک را قایم الهی بود | قایم انداز پادشاهی بود | |
| هرکه برخاست می‌فکندش پست | وانکه افتاد می‌گرفتش دست | |
| با نکو گوهران نکو می‌کرد | قهر بد گوهران هم او می‌کرد | |
| تیغ از اینسو به قهر خونریزی | رفق از آنسو به مرهم‌آمیزی | |
| مرهمش دل نواز تنگ دلان | آهنش پای‌بند سنگدلان | |
| آنک با او بر اسب زین بستند | بر کمرها دوال کین بستند | |
| اینک امروز بعد چندین سال | همه بر کوس او زنند دوال | |
| گرچه ایزد گزید از دهرش | وین جهان آفرید از بهرش |