| همه را روی در خدا دیدم | در خدا بر همه ترا دیدم | |
| ای به تو زنده هر کجا جانیست | وز تنور تو هر کرا نانیست | |
| بر در خویش سرفرازم کن | وز در خلق بی‌نیازم کن | |
| نان من بی‌میانجی دگران | تو دهی رزق بخش جانوران | |
| چون به عهد جوانی از بر تو | بر در کس نرفتم از در تو | |
| همه را بر درم فرستادی | من نمی‌خواستم تو می‌دادی | |
| چون که بر درگه تو گشتم پیر | ز آنچه ترسیدنیست دستم گیر | |
| چه سخن کاین سخن خطاست همه | تو مرائی جهان مراست همه | |
| من سر گشته را ز کار جهان | تو توانی رهاند باز رهان | |
| در که نالم که دستگیر توئی | در پذیرم که درپذیر توئی | |
| راز پوشنده گرچه هست بسی | بر تو پوشیده نیست راز کسی | |
| غرضی کز تو نیست پنهانی | تو بر آور که هم تو میدانی | |
| از تو نیز ار بدین غرض نرسم | با تو هم بی غرض بود نفسم | |
| غرض آن به که از تو می‌جویم | سخن آن به که با تو می‌گویم | |
| راز گویم به خلق خوار شوم | با تو گویم بزرگوار شوم | |
| ای نظامی پناه‌پرور تو | به در کس مرانش از در تو | |
| سر بلندی ده از خداوندی | همتش را به تاج خرسندی | |
| تا به وقتی که عرض کار بود | گرچه درویش تاجدار بود |