| تو بر افروختی درون دماغ | خردی تابناکتر ز چراغ | |
| با همه زیرکی که در خردست | بی‌خودست از تو و به جای خودست | |
| چون خرد در ره تو پی گردد | گرد این کار و هم کی گردد | |
| جان که او جوهرست و در تن ماست | کس نداند که جای او به کجاست | |
| تو که جوهر نیی نداری جای | چون رسد در تو وهم شیفته رای | |
| ره نمائی و رهنمایت نه | همه جائی و هیچ جایت نه | |
| ما که جزئی ز سبع گردونیم | با تو بیرون هفت بیرونیم | |
| عقل کلی که از تو یافته راه | هم ز هیبت نکرده در تو نگاه | |
| ای ز روز سپید تا شب داج | به مددهای فیض تو محتاج | |
| حال گردان توئی بهر سانی | نیست کس جز تو حال گردانی | |
| تا نخواهی تو نیک و بد نبود | هستی کس به ذات خود نبود | |
| تو دهی و تو آری از دل سنگ | آتش لعل و لعل آتش رنگ | |
| گیتی و آسمان گیتی گرد | بر در تو زنند بردا برد | |
| هر کسی نقش بند پرده تست | همه هیچند کرده کرده تست | |
| بد و نیک از ستاره چون آید | که خود از نیک و بد زبون آید | |
| گر ستاره سعادتی دادی | کیقباد از منجمی زادی | |
| کیست از مردم ستاره‌شناس | که به گنجینه ره برد به قیاس | |
| تو دهی بی میانجی آنرا گنج | که نداند ستاره هفت از پنج | |
| هر چه هست از دقیقه‌های نجوم | با یکایک نهفته‌های علوم | |
| خواندم و سر هر ورق جستم | چون ترا یافتم ورق شستم |