| ای جهان دیده بود خویش از تو | هیچ بودی نبوده پیش از تو | |
| در بدایت بدایت همه چیز | در نهایت نهایت همه چیز | |
| ای برآرنده سپهر بلند | انجم افروز و انجمن پیوند | |
| آفریننده خزاین جود | مبدع و آفریدگار وجود | |
| سازمند از تو گشته کار همه | ای همه و آفریدگار همه | |
| هستی و نیست مثل و مانندت | عاقلان جز چنین ندانندت | |
| روشنی پیش اهل بینائی | نه به صورت به صورت آرائی | |
| به حیاتست زنده موجودات | زنده لیک از وجود تست حیات | |
| ای جهان را ز هیچ سازنده | هم نوا بخش و هم نوازنده | |
| نام تو کابتدای هر نامست | اول آغاز و آخر انجامست | |
| اول الاولین به پیش شمار | و آخرالاخرین به آخر کار | |
| هست بود همه درست به تو | بازگشت همه به تست به تو | |
| بسته بر حضرت تو راه خیال | بر درت نانشسته گرد زوال | |
| تو نزادی و آن دیگر زادند | تو خدائی و آن دیگر بادند | |
| به یک اندیشه راه بنمائی | به یکی نکته کار بگشائی | |
| وانکه نااهل سجده شد سر او | قفل بر قفل بسته شد در او | |
| تو دهی صبح را شب افروزی | روز را مرغ و مرغ را روزی | |
| تو سپردی به آفتاب و به ماه | دو سرا پرده سپید و سیاه | |
| روز و شب سالکان راه تواند | سفته گوشان بارگاه تواند | |
| جز به حکم تو نیک و بد نکنند | هیچ کاری به حکم خود نکنند |