| کبکی به دهن گرفت موری | می‌کرد بر آن ضعیف زوری | |
| زد قهقهه مور بیکرانی | کی کبک تو این چنین ندانی | |
| شد کبک دری ز قهقهه سست | کاین پیشه من نه پیشه تست | |
| چون قهقهه کرد کبک حالی | منقار زمور کرد خالی | |
| هر قهقهه کاین چنین زند مرد | شک نه که شکوه ازو شود فرد | |
| خنده که نه در مقام خویش است | در خورد هزار گریه بیش است | |
| چون من ز پی عذاب و رنجم | راحت به کدام عشوه سنجم | |
| آن پیر خری که می‌کشد بار | تا جانش هست می‌کند کار | |
| آسودگی آنگهی پذیرد | کز زیستن چنین بمیرد | |
| در عشق چه جای بیم تیغ است | تیغ از سر عاشقان دریغ است | |
| عاشق ز نهیب جان نترسد | جانان طلب از جهان نترسد | |
| چون ماه من اوفتاد در میغ | دارم سر تیغ کو سر تیغ | |
| سر کو ز فدا دریغ باشد | شایسته تشت و تیغ باشد | |
| زین جان که بر آتش اوفتاد است | با ناخوشیم خوش اوفتاد است | |
| جانیست مرا بدین تباهی | بگذار ز جان من چه خواهی | |
| مجنون چو حدیث خود فرو گفت | بگریست پدر بدانچه او گفت | |
| زین گوشه پدر نشسته گریان | زانسو پسر اوفتاده عریان | |
| پس بار دگر به خانه بردش | بنواخت به دوستان سپردش | |
| وان شیفته دل به شور بختی | می‌کرد صبوریی به سختی | |
| روزی دو سه در شکنجه می‌زیست | زانگونه که هر که دید بگریست |