| با انجمنی بزرگ برخاست | کرد از همه روی برگ ره راست | |
| آراسته با چنان گروهی | می‌رفت به بهترین شکوهی | |
| چون اهل قبیله دل آرام | آگاه شدند خاص تا عام | |
| رفتند برون به میزبانی | ار راه وفا و مهربانی | |
| در منزل مهر پی فشردند | وآن نزل که بود پیش بردند | |
| با سید عامری به یک بار | گفتند چه حاجت است پیش‌آر | |
| مقصود بگو که پاس داریم | در دادن آن سپاس داریم | |
| گفتا که مرادم آشنائیست | آنهم ز پی دو روشنائیست | |
| وانگه پدر عروس را گفت | کاراسته باد جفت با جفت | |
| خواهم به طریق مهر و پیوند | فرزند ترا ز بهر فرزند | |
| کاین تشنه جگر که ریگ زاده است | بر چشمه تو نظر نهاده است | |
| هر چشمه که آب لطف دارد | چون تشنه خورد به جان گوارد | |
| زینسان که من این مراد جویم | خجلت نبرم برآنچه گویم | |
| معروف‌ترین این زمانه | دانی که منم درین میانه | |
| هم حشمت و هم خزینه دارم | هم آلت مهر و کینه دارم | |
| من در خرم و تو در فروشی | بفروش متاع اگر به هوشی | |
| چندان که بها کنی پدیدار | هستم به زیادتی خریدار | |
| هر نقد که آن بود بهائی | بفروش چو آمدش روائی | |
| چون گفته شد این حدیث فرخ | دادش پدر عروس پاسخ | |
| کاین گفته نه برقرار خویش است | میگو تو فلک به کار خویش است |