| سلطان سریر صبح خیزان | سر خیل سپاه اشک ریزان | |
| متواری راه دلنوازی | زنجیری کوی عشقبازی | |
| قانون مغنینان بغداد | بیاع معاملان فریاد | |
| طبال نفیر آهنین کوس | رهیان کلیسیای افسوس | |
| جادوی نهفته دیو پیدا | هاروت مشوشان شیدا | |
| کیخسرو بی کلاه و بی‌تخت | دل خوش کن صدهزار بی رخت | |
| اقطاع ده سپاه موران | اورنگ نشین پشت گوران | |
| دراجه قلعه‌های وسواس | دارنده پاس دیر بی‌پاس | |
| مجنون غریب دل شکسته | دریای ز جوش نانشسته | |
| یاری دو سه داشت دل رمیده | چون او همه واقعه رسیده | |
| با آن دو سه یار هر سحرگاه | رفتی به طواف کوی آن ماه | |
| بیرون ز حساب نام لیلی | با هیچ سخن نداشت میلی | |
| هرکس که جز این سخن گشادی | نشنودی و پاسخش ندادی | |
| آن کوه که نجد بود نامش | لیلی به قبیله هم مقامش | |
| از آتش عشق و دود اندوه | ساکن نشدی مگر بر آن کوه | |
| بر کوه شدی و میزدی دست | افتان خیزان چو مردم مست | |
| آواز نشید برکشیدی | بی‌خود شده سو به سو دویدی | |
| وانگه مژه را پر آب کردی | با باد صبا خطاب کردی | |
| کی باد صبا به صبح برخیز | در دامن زلف لیلی آویز | |
| گو آنکه به باد داده تست | بر خاک ره اوفتاده تست |