| بر جوش دلا که وقت جوش است | گویای جهان چرا خموش است | |
| میدان سخن مراست امروز | به زین سخنی کجاست امروز | |
| اجری خور دسترنج خویشم | گر محتشمم ز گنج خویشم | |
| زین سحر سحرگهی که رانم | مجموعه هفت سبع خوانم | |
| سحری که چنین حلال باشد | منکر شدنش وبال باشد | |
| در سحر سخن چنان تمامم | کایینه غیب گشت نامم | |
| شمشیر زبانم از فصیحی | دارد سر معجز مسیحی | |
| نطقم اثر آنچنان نماید | کز جذر اصم زبان گشاید | |
| حرفم ز تبش چنان فروزد | کانگشت بر او نهی بسوزد | |
| شعر آب ز جویبار من یافت | آوازه به روزگار من یافت | |
| این بی‌نمکان که نان خورانند | در سایه من جهان خورانند | |
| افکندن صید کار شیر است | روبه ز شکار شیر سیر است | |
| از خوردن من به کام و حلقی | آن به که ز من خورند خلقی | |
| حاسد ز قبول این روائی | دور از من و تو به ژاژ خائی | |
| چون سایه شده به پیش من پست | تعریض مرا گرفته در دست | |
| گر پیشه کنم غزل‌سرائی | او پیش نهد دغل درآئی | |
| گر ساز کنم قصایدی چست | او باز کند قلایدی سست | |
| بازم چو به نظم قصه راند | قصه چه کنم که قصه خواند | |
| من سکه زنم به قالبی خوب | او نیز زند ولیک مقلوب | |
| کپی همه آن کند که مردم | پیداست در آب تیره انجم |