| ای شاه سوار ملک هستی | سلطان خرد به چیره دستی | |
| ای ختم پیمبران مرسل | حلوای پسین و ملح اول | |
| نوباوه باغ اولین صلب | لشکرکش عهد آخرین تلب | |
| ای حاکم کشور کفایت | فرمانده فتوی ولایت | |
| هرک آرد با تو خودپرستی | شمشیر ادب خورد دو دستی | |
| ای بر سر سدره گشته راهت | وی منظر عرش پایگاهت | |
| ای خاک تو توتیای بینش | روشن بتو چشم آفرینش | |
| شمعی که نه از تو نور گیرد | از باد بروت خود بمیرد | |
| ای قائل افصح القبایل | یک زخمی اوضح الدلایل | |
| دارنده حجت الهی | داننده راز صبحگاهی | |
| ای سید بارگاه کونین | نسابه شهر قاب قوسین | |
| رفته ز ولای عرش والا | هفتاد هزار پرده بالا | |
| ای صدر نشین عقل و جان هم | محراب زمین و آسمان هم | |
| گشته زمی آسمان ز دینت | نی‌نی شده آسمان زمینت | |
| ای شش جهه از تو خیره مانده | بر هفت فلک جنیبه رانده | |
| شش هفت هزار سال بوده | کین دبدبه را جهان شنوده | |
| ای عقل نواله پیچ خوانت | جان بنده نویس آستانت | |
| هر عقل که بی تو عقل برده | هر جان که نه مرده تو مرده | |
| ای کینت و نام تو موید | بوالقاسم وانگهی محمد | |
| عقل ارچه خلیفه شگرف است | بر لوح سخن تمام حرف است |