نخستین بار گفتش کز کجائی
|
|
بگفت از دار ملک آشنائی
|
بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند
|
|
بگفت انده خرند و جان فروشند
|
بگفتا جان فروشی در ادب نیست
|
|
بگفت از عشقبازان این عجب نیست
|
بگفت از دل شدی عاشق بدینسان؟
|
|
بگفت از دل تو میگوئی من از جان
|
بگفتا عشق شیرین بر تو چونست
|
|
بگفت از جان شیرینم فزونست
|
بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب
|
|
بگفت آری چو خواب آید کجا خواب
|
بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک
|
|
بگفت آنگه که باشم خفته در خاک
|
بگفتا گر خرامی در سرایش
|
|
بگفت اندازم این سر زیر پایش
|
بگفتا گر کند چشم تو را ریش
|
|
بگفت این چشم دیگر دارمش پیش
|
بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ
|
|
بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ
|
بگفتا گر نیابی سوی او راه
|
|
بگفت از دور شاید دید در ماه
|
بگفتا دوری از مه نیست در خور
|
|
بگفت آشفته از مه دور بهتر
|
بگفتا گر بخواهد هر چه داری
|
|
بگفت این از خدا خواهم به زاری
|
بگفتا گر به سر یابیش خوشنود
|
|
بگفت از گردن این وام افکنم زود
|
بگفتا دوستیش از طبع بگذار
|
|
بگفت از دوستان ناید چنین کار
|
بگفت آسوده شو که این کار خامست
|
|
بگفت آسودگی بر من حرام است
|
بگفتا رو صبوری کن درین درد
|
|
بگفت از جان صبوری چون توان کرد
|
بگفت از صبر کردن کس خجل نیست
|
|
بگفت این دل تواند کرد دل نیست
|
بگفت از عشق کارت سخت زار است
|
|
بگفت از عاشقی خوشتر چکار است
|
بگفتا جان مده بس دل که با اوست
|
|
بگفتا دشمنند این هر دو بی دوست
|