| چنان از عشق شیرین تلخ بگریست | که شد آواز گریش بیست در بیست | |
| دلش رفته قرار و بخت مرده | پی دل می‌دوید آن رخت برده | |
| چنان در می‌رمید از دوست و دشمن | که جادواز سپندو دیو از آهن | |
| غمش دامن گرفته و او به غم شاد | چو گنجی کز خرابی گردد آباد | |
| ز غم ترسان به هشیاری و مستی | چو مار از سنگ و گرگ از چوب دستی | |
| دلش نالان و چشمش زار و گریان | جگر از آش غم گشته بریان | |
| علاج درد بی‌درمان ندانست | غم خود را سر و سامان ندانست | |
| فرو مانده چنین تنها و رنجور | ز یاران منقطع وز دوستان دور | |
| گرفته عشق شیرینش در آغوش | شده پیوند فرهادش فراموش | |
| نه رخصت کز غمش جامی فرستد | نه کس محرم که پیغامی فرستد | |
| گر از درگاه او گردی رسیدی | بجای سرمه در چشمش کشیدی | |
| و گر در راه او دیدی گیائی | به بوسیدی و بر خواندی ثنائی | |
| به صد تلخی رخ از مردم نهفتی | سخن شیرین جز از شیرین نگفتی | |
| چنان پنداشت آن دلداه مست | که سوزد هر که را چون او دلی هست | |
| کسی کش آتشی در دل فروزد | جهان یکسر چنان داند که سوزد | |
| چو بردی نام آن معشوق چالاک | زدی بر یاد او صد بوسه بر خاک | |
| چو سوی قصر او نظاره کردی | به جای جامه جان را پاره کردی | |
| چو وحشی توسن از هر سو شتابان | گرفته انس با وحش بیابان | |
| ز معروفان این دام زبون گیر | برو گرد آمده یک دشت نخجیر | |
| یکی بالین گهش رفتی یکی جای | یکی دامنش بوسیدی یکی پای |