| چو دل در مهر شیرین بست فرهاد | برآورد از وجودش عشق فریاد | |
| به سختی می‌گذشتش روزگاری | نمی‌آمد ز دستش هیچ کاری | |
| نه صبر آنکه دارد برک دوری | نه برک آنکه سازد با صبوری | |
| فرو رفته دلش را پای در گل | ز دست دل نهاده دست بر دل | |
| زبان از کار و کار از آب رفته | ز تن نیرو ز دیده خواب رفته | |
| چو دیو از زحمت مردم گریزان | فتان خیزان‌تر از بیمار خیزان | |
| گرفته کوه و دشت از بیقراری | وزو در کوه و دشت افتاده زاری | |
| سهی سروش چو شاخ گل خمیده | چو گل صد جای پیراهن دریده | |
| ز گریه بلبله وز ناله بلبل | گره بر دل زده چون غنچه دل | |
| غمش را در جهان غمخواره‌ای نه | ز یارش هیچگونه چاره‌ای نه | |
| دو تازان شد که از ره خار می‌کند | چو خار از پای خود مسمار می‌کند | |
| نه از خارش غم دامن دریدن | نه از تیغش هراس سر بریدن | |
| ز دوری گشته سودائی به یکبار | شده دور از شکیبائی به یکبار | |
| ز خون هر ساعت افشاندی نثاری | پدید آوردی از رخ لاله زاری | |
| ز ناله بر هوا چون کله بستی | فلک‌ها را طبق در هم شکستی | |
| چو طفلی تشنه کابش باید از جام | نداند آب را و دایه را نام | |
| ز گرمی برده عشق آرام او را | به جوش آورده هفت اندام او را | |
| رسیده آتش دل در دماغش | ز گرمی سوخته همچون چراغش | |
| ز مجروحی دلش صد جای سوراخ | روانش برهلاک خویش گستاخ | |
| بلا و رنج را آماج گشته | بلا ز اندازه رنج از حد گذشته |