| قدح پر باده کرد و لعل پر نوش | به خسرو داد کاین را نوش کن نوش | |
| بخور کین جام شیرین نوش بادت | به جز شیرین همه فرموش بادت | |
| ملک چون گل شدی هر دم شکفته | از آن لعل نسفته لعل سفته | |
| گهی گفت ای قدح شب رخت بندد | تو بگری تلخ تا شیرین بخندند | |
| گهی گفت ای سحر منمای دندان | مخند آفاق را بر من مخندان | |
| بدست آن بتان مجلس افروز | سپهر انگشتری می‌باخت تا روز | |
| ببرد انگشتری چون صبح برخاست | که بر بانگ خروس انگشتری خواست | |
| بتان چون یافتند از خرمی بهر | شدند از ساحت صحرا سوی شهر | |
| جهان خوردند و یک جو غم نخوردند | ز شادی کاه برگی کم نکردند | |
| چو آمد شیشه خورشید بر سنگ | جهان بر خلق شد چون شیشه تنگ | |
| دگر ره شیشه می بر گرفتند | چو شیشه باده‌ها بر سر گرفتند | |
| بر آن شیشه دلان از ترکتازی | فلک را پیشه گشته شیشه بازی | |
| به می خوردن طرب را تازه کردند | به عشرت جان شب را تازه کردند | |
| همان افسانه دوشینه گفتند | همان لعل پرندوشینه سفتند | |
| دل خسرو ز عشق یار پرجوش | به یاد نوش لب می‌کرد می نوش | |
| می رنگین زهی طاوس بی‌مار | لب شیرین زهی خرمای بیخار | |
| نهاده بر یکی کف ساغرمل | گرفته بر دگر کف دسته گل | |
| از آن می‌خورد و زان گل بوی برداشت | پی دل جستن دلجوی برداشت | |
| شراب تلخ در جانش اثر کرد | به شیرینی سوی شیرین نظر کرد | |
| به غمزه گفت با او نکته‌ای چند | که بود از بوسه لبها را زبانبند |