|
سخن چون بر لب شیرین گذر کرد
|
|
هوا پر مشک و صحرا پر شکر کرد
|
|
ز شرم اندر زمین می‌دید و می‌گفت
|
|
که دل بی‌عشق بود و یار بی‌جفت
|
|
چو شاپور آمد اندر چاره کار
|
|
دلم را پاره کرد آن پاره کار
|
|
قضای عشق اگرچه سر نبشته است
|
|
مرا این سر نبشت او در نبشت است
|
|
چو سر رشته سوی این نقش زیباست
|
|
ز سرخی نقش رویم نقش دیباست
|
|
مراکز دست خسرو نقل و جام است
|
|
نه کیخسرو پنا خسرو غلام است
|
|
سرم از سایه او تاجور باد
|
|
ندیمش بخت و دولت راهبر باد
|
|
چو دور آمد به خسرو گفت باری
|
|
سیه شیری بد اندر مرغزاری
|
|
گوزنی بر ره شیر آشیان کرد
|
|
رسن در گردن شیر ژیان کرد
|
|
من آن شیرم که شیرینم به نخجیر
|
|
به گردن بر نهاد از زلف زنجیر
|
|
اگر شیرین نباشد دستگیرم
|
|
چو شمع از سوزش بادی بمیرم
|
|
و گر شیر ژیان آید به حربم
|
|
چو شیرین سوی من باشد به چربم
|
|
حریفان جنس و یاران اهل بودند
|
|
به هر حرفی که می‌شد دست سودند
|
|
دل محرم بود چون تخته خاک
|
|
بر او دستی زنی حالی شود پاک
|
|
دگر ره طبع شیرین گرم‌تر گشت
|
|
دلش در کار خسرو نرم‌تر گشت
|