افسانه‌سرائی ده دختر

فرنگیس اولین مرکب روان کرد		که دولت در زمین گنجی نهان کرد
از آن دولت فریدونی خبر داشت		زمین را باز کرد آن گنج برداشت

□

سهیل سیمتن گفتا تذروی		به بازی بود در پائین سروی
فرود آمد یکی شاهین به شبگیر		تذرو نازنین را کرد نخجیر

□

عجب‌نوش شکر پاسخ چنین گفت		که عنبر بو گلی در باغ بشگفت
بهشتی مرغی آمد سوی گلزار		ربود آن عنبرین گل را به منقار

□

از آن به داستانی زد فلکناز		که ما را بود یک چشم از جهان باز
به ما چشمی دگر کرد آشنائی		دو به بیند ز چشمی روشنائی

□

همیلا گفت آبی بود روشن		روان گشته میان سبز گلشن
جوان شیری بر آمد تشنه از راه		بدان چشمه دهان‌تر کرد ناگاه

□

همایون گفت لعلی بود کانی		ز غارتگاه بیاعان نهانی
در آمد دولت شاهی به تاراج		نهاد آن لعل را بر گوشه تاج

□

سمن ترک سمن بر گفت یکروز		جدا گشت از صدف دری شب‌افروز
فلک در عقد شاهی بند کردش		به یاقوتی دگر پیوند کردش

□

پریزاد پریرخ گفت ماهی		به بازی بود در نخجیر گاهی
بر آمد آفتابی ز آسمان بیش		کشید آن ماه را در چنبر خویش

□

ختن خاتون چنین گفت از سر هوش		که تنها بود شمشادی قصب پوش
به دو پیوست ناگه سروی آزاد		که خوش باشد به یکجا سرو و شمشاد

□

زبان بگشاد گوهر ملک دلبند		که زهره نیز تنها بود یک چند
سعادت بر گشاد اقبال را دست		قران مشتری در زهره پیوست