| اگر هشیار اگر مخمور باشی | چنان زی کز تعرض دور باشی | |
| هزارت مشرف بی‌جامگی هست | به صد افغان کشیده سوی تو دست | |
| به غفلت بر میاور یک نفس را | مدان غافل ز کار خویش کس را | |
| نصیحت‌های هاتف چون شنیدم | چون هاتف روی در خلوت کشیدم | |
| در آن خلوت که دل دریاست آنجا | همه سرچشمه‌ها آنجاست آنجا | |
| نهادم تکیه گاه افسانه‌ای را | بهشتی کردم آتش خانه‌ای را | |
| چو شد نقاش این بتخانه دستم | جز آرایش بر او نقشی نبستم | |
| اگر چه در سخن کاب حیاتست | بود جایز هر آنچه از ممکنات است | |
| چو بتوان راستی را درج کردن | دروغی را چه باید خرج کردن | |
| ز کژ گوئی سخن را قدر کم گشت | کسی کو راستگو شد محتشم گشت | |
| چو صبح صادق آمد راست گفتار | جهان در زر گرفتش محتشم‌وار | |
| چو سرو از راستی بر زد علم را | ندید اندر خزان تاراج غم را | |
| مرا چون مخزن‌الاسرار گنجی | چه باید در هوس پیمود رنجی | |
| ولیکن در جهان امروز کس نیست | که او را درهوس نامه هوس نیست | |
| هوس پختم به شیرین دستکاری | هوس ناکان غم را غمگساری | |
| چنان نقش هوس بستم بر او پاک | که عقل از خواندنش گردد هوسناک | |
| نه در شاخی زدم چون دیگران دست | که بروی جز رطب چیزی توان بست | |
| حدیث خسرو و شیرین نهان نیست | وزان شیرین‌تر الحق داستان نیست | |
| اگر چه داستانی دلپسند است | عروسی در وقایه شهربند است | |
| بیاضش در گزارش نیست معروف | که در بردع سوادش بود موقوف |