| بر اهل روزگار از هر قرانی | نیامد بی‌ستمکاری زمانی | |
| ز خسف این قران ما را چه بیمست | که دارا دادگر داور رحیمست | |
| قرانی را که با این داد باشد | چو فال از باد باشد باد باشد | |
| جهان از درگهش طاقی کمینه است | بر این طاق آسمان جام آبگینه است | |
| بر آن اوج از چو ما گردی چه خیزد | که ابر آنجا رسد آبش بریزد | |
| بر آن درگه چو فرصت یابی ای باد | بیار این خواجه تاش خویش را یاد | |
| زمین بوسی کن از راه غلامی | چنان گو کاین چنین گوید نظامی | |
| که گر بودم ز خدمت دور یک چند | نبودم فارغ از شغل خداوند | |
| چو شد پرداخته در سلک اوراق | مسجل شد بنام شاه آفاق | |
| چو دانستم که این جمشید ثانی | که بادش تا قیامت زندگانی | |
| اگر برگ گلی بیند در این باغ | بنام شاه آفاقش کند داغ | |
| مرا این رهنمونی بخت فرمود | که تا شه باشد از من بنده خشنود | |
| شنیدستم که دولت پیشه‌ای بود | که با یوسف رخیش اندیشه‌ای بود | |
| چنان در کار آن دلدار دل بست | که از تیمار کار خویشتن رست | |
| چنان در دل نشاند آن دلستان را | که با جانش مسلسل کرد جان را | |
| گرش صد باغ بخشیدندی از نور | نبردی منت یک خوشه انگور | |
| چو دادندی گلی بر دست یارش | رخ از شادی شدی چون نوبهارش | |
| به حکم آنکه یار او را چو جان بود | مدام از شادی او شادمان بود | |
| مراد شه که مقصود جهانست | بعینه با برادر هم چنانست | |
| مباد این درج دولت را نوردی | میفتاد اندر این نوشاب گردی |