| وزان آتش که الماسش فروزد | عدو گر آهنین باشد بسوزد | |
| چو دیو از آهنش دشمن گریزد | که بر هر شخص کافتد برنخیزد | |
| ز تیغی کانچنان گردن گذارد | چه خارد خصم اگر گردن نخارد | |
| زکال از دود خصمش عود گردد | که مریخ از ذنب مسعود گردد | |
| حیاتش با مسیحا هم رکابست | صبوحش تا قیامت در حسابست | |
| به آب و رنگ تیغش برده تفضیل | چو نیلوفر هم از دجله هم از نیل | |
| بهر حاجت که خلق آغاز کرده | دری دارد چو دریا باز کرده | |
| کس از دریای فضلش نیست محروم | ز درویش خزر تا منعم روم | |
| پی موریست از کین تا به مهرش | سر موئیست از سر تا سپهرش | |
| هر آن موری که یابد بر درش بار | سلیمانیش باید نوبتی دار | |
| هر آن پشه که برخیزد ز راهش | سر نمرود زیبد بارگاهش | |
| زناف نکته نامش مشک ریزد | چو سنبل خورد از آهو مشک خیزد | |
| ز ادراکش عطارد خوشه چینست | مگر خود نام خانش خوشه زینست | |
| چو بر دریا زند تیغ پلالک | به ماهی گاو گوید کیف حالک | |
| گر از نعلش هلال اندازه گیرد | فلک را حلقه در دروازه گیرد | |
| ضمیرش کاروانسالار غیب است | توانا را ز دانائی چه عیب است | |
| به مجلس گر می‌و ساقی نماند | چو باقی ماند او باقی نماند | |
| از آن عهده که در سر دارد این عهد | بدین مهدی توان رستن از این مهد | |
| اگر طوفان بادی سهمناکست | سلیمانی چنین داری چه باکست | |
| اگر خود مار ضحاکی زند نیش | چو در خیل فریدونی میندیش |