| بدین مشتی خیال فکرت انگیز | بساط بوسه را کردم شکر ریز | |
| اگر چه مور قربان را نشاید | ملخ نزل سلیمان را نشاید | |
| نبود آبی جز این در مغز میغم | و گر بودی نبودی جان دریغم | |
| به ذره آفتابی را که گیرد | به گنجشکی عقابی را که گیرد | |
| چه سود افسوس من کز کدخدائی | جز این موئی ندارم در کیائی | |
| حدیث آنکه چون دل گاه و بیگاه | ملازم نیستم در حضرت شاه | |
| نباشد بر ملک پوشیده رازم | که من جز با دعا باکس نسازم | |
| نظامی اکدشی خلوت نشینست | که نیمی سرکه نیمی انگبینست | |
| ز طبع‌تر گشاده چشمه نوش | بزهد خشک بسته بار بر دوش | |
| دهان زهدم ار چه خشک خانیست | لسان رطبم آب زندگانیست | |
| چو مشک از ناف عزلت بو گرفتم | به تنهائی چو عنقا خو گرفتم | |
| گل بزم از چو من خاری نیاید | ز من غیر از دعا کاری نیاید | |
| ندانم کرد خدمتهای شاهی | مگر لختی سجود صبحگاهی | |
| رعونت در دماغ از دام ترسم | طمع در دل ز کار خام ترسم | |
| طمع را خرقه بر خواهم کشیدن | رعونت را قبا خواهم دریدن | |
| من و عشقی مجرد باشم آنگاه | بیاسایم چو مفرد باشم آنگاه | |
| سر خود را به فتراکت سپارم | ز فتراکت چو دولت سر بر آرم | |
| گرم دور افکنی در بوسم از دور | و گر بنوازیم نور علی نور | |
| به یک خنده گرت باید چو مهتاب | شب افروزی کنم چون کرم شبتاب | |
| چو دولت هر که را دادی به خود راه | نبشتی بر سرش یامیر یا شاه |