| دو عالم را بدین یک جان سپرده است | چو جانش هست نتوان گفت مرده است | |
| جهان زنده بدین صاحبقرانست | درین شک نیست کو جان جهانست | |
| جز این یکسر ندارد شخص عالم | مبادا کز سرش موئی شود کم | |
| کس از مادر بدین دولت نزاده است | حبش تا چین بدین دولت گشاده است | |
| فکنده در عراق او باده در جام | فتاده هیبتش در روم و در شام | |
| صلیب زنگ را بر تارک روم | به دندان ظفر خائیده چون موم | |
| سیاه روم را کز ترک شد پیش | به هندی تیغ کرده هندوی خویش | |
| شکارستان او ابخاز و دربند | شبیخونش به خوارزم و سمرقند | |
| ز گنجه فتح خوزستان که کرده است؟ | ز عمان تا به اصفاهان که خورده است؟ | |
| ممیراد این فروغ از روی این ماه | میفتاد این کلاه از فرق این شاه | |
| هر آن چیزی که او را نیست مقصود | به آتش سوخته گر هست خود عود | |
| هر آنکس کز جهان با او زند سر | در آب افتاد اگر خود هست شکر | |
| هر آن شخصی که او را هست ازو رنج | به زیر خاک باد ار خود بود گنج |