| ببارش تیغ او چون آهنین میغ | کلید هفت کشور نام آن تیغ | |
| جهت شش طاق او بر دوش دارد | فلک نه حلقه هم در گوش دارد | |
| جهان چون مادران گشته مطیعش | بنام عدل زاده چون ربیعش | |
| خبرهائی که بیرون از اثیر است | به کشف خاطر او در ضمیر است | |
| کدامین علم کو در دل ندارد | کدام اقبال کو حاصل ندارد | |
| به سر پنجه چو شیران دلیر است | بدین شیر افکنی یارب چه شیر است؟ | |
| نه با شیری کسی را رنجه دارد | نه از شیران کسی هم پنجه دارد | |
| سنانش از موی باریکی سترده | ز چشم موی بینان موی برده | |
| ز هر مقراضه کو چون صبح رانده | عدو چون میخ در مقراض مانده | |
| زهر شمشیر کو چون صبح جسته | مخالف چون شفق در خون نشسته | |
| سمندش در شتاب آهنگ بیشی | فلک را هفت میدان داده پیشی | |
| زمین زیر عنانش گاو ریش است | اگر چه هم عنان گاومیش است | |
| کله بر چرخ دارد فرق بر ماه | کله داری چنین باید زهی شاه | |
| همه عالم گرفت از نیک رائی | چنین باشد بلی ظل خدائی | |
| سیاهی و سپیدی هر چه هستند | گذشت از کردگار او را پرستند | |
| زره‌پوشان دریای شکن گیر | به فرق دشمنش پوینده چون تیر | |
| طرفداران کوه آهنین چنگ | به رجم حاسدش برداشته سنگ | |
| گلوی خصم وی سنگین درایست | چو مقناطیس از آن آهنربایست | |
| نشد غافل ز خصم آگاهی اینست | نخسبد شرط شاهنشاهی اینست | |
| اتابیک ایلد گز شاه جهان گیر | که زد بر هفت کشور چار تکبیر |