| و گر با تو دم ناساز گیریم | چو فردوسی زمزدت باز گیریم | |
| توانی مهر یخ بر زر نهادن | فقاعی را توانی سر گشادن | |
| دلم چو دید دولت را هم آواز | ز دولت کرد بر دولت یکی ناز | |
| و گر چون مقبلان دولت پرستی | طمع را میل در کش باز رستی | |
| که وقت یاری آمد یاریی کن | درین خون خوردنم غمخواریی کن | |
| ز من فربه تران کاین جنس گفتند | به بازوی ملوک این لعل سفتند | |
| به دولت داشتند اندیشه را پاس | نشاید لعل سفتن جز به الماس | |
| سخنهائی ز رفعت تا ثریا | به اسباب مهیا شد مهیا | |
| منم روی از جهان در گوشه کرده | کفی پست جوین ره توشه کرده | |
| چو ماری بر سر گنجی نشسته | ز شب تا شب بگردی روزه بسته | |
| چو زنبوری که دارد خانه تنگ | در آن خانه بود حلوای صد رنگ | |
| به فر شه که روزی ریز شاخست | کرم گر تنگ شد روزی فراخست | |
| چو خواهم مرغم از روزن درآید | زمین بشکافد و ماهی برآید | |
| از آن دولت که باداعداش بر هیچ | به همت یاریی خواهم دگر هیچ | |
| بسا کارا که شد روشن‌تر از ماه | به همت خاصه همت همت شاه | |
| گر از دنیا وجوهی نیست در دست | قناعت را سعادت باد کان هست |