در اخلاق و موعظه

عنقا بشد و فر هماییش بماند		زیبنده‌ی تخت پادشاییش بماند
گر مه بگرفت صبح صادق بدمید		ور شمع برفت روشناییش بماند

□

نه هر که طراز جامه بر دوش کند		خود را ز شراب کبر مدهوش کند
بدعهد بود که یار درویشی را		در حال توانگری فراموش کند

□

فرزانه رضای نفس رعنا نکند		تا خیره نگردد و تمنا نکند
ابریق اگر آب تا به گردن نکنی		بیرون شدن از لوله تقاضا نکند

□

آن گل که هنوز نو به دست آمده بود		نشکفته تمام باد قهرش بربود
بیچاره بسی امید در خاطر داشت		امید دراز و عمر کوتاه چه سود؟

□

افسوس بر آن دل که سماعش نربود		سنگست و حدیث عشق با سنگ چه سود؟
بیگانه ز عشق را حرامست سماع		زیرا که نیاید بجز از سوخته دود

□

با گل به مثل چو خار می‌باید بود		با دشمن، دوست‌وار می‌باید بود
خواهی که سخن ز پرده بیرون نرود		در پرده روزگار می‌باید بود

□

در در نظر و گهر در انبار بود		آنجا همه کس یار وفادار بود
یار آن یار است که در بلا یار بود		. . .
داد طرب از عمر بده تا برود		تا ماه برآید و ثریا برود
ور خواب گران شود بخسبیم به صبح		چندانکه نماز چاشت از ما برود

□

دریاب کزین جهان گذر خواهد بود		وین حال به صورتی دگر خواهد بود
گر خو همه خلق زیردستان تواند		دست ملک‌الموت زبر خواهد بود

□

گر تیر جفای دشمنان می‌آید		دلتنگ مشو که دوست می‌فرماید
بر یار ذلیل هر ملامت کید		چون یار عزیز می‌پسندد شاید