در اخلاق و موعظه

ای قدر بلند آسمان پیش تو خرد		گوی ظفر از هر که جهان خواهی برد
دشمن چه کری کند که خونش ریزی		از چشم عنایتش بینداز که مرد

□

شاها سم اسبت آسمان می‌سپرد		از کید حسود و چشم بد غم نخورد
لیکن تو جهان فضل و جود و هنری		اسبی نتواند هر که کند او ببرد

□

ظلم از دل و دست ملک نیرو ببرد		عادل ز زمانه نام نیکو ببرد
گر تقویت ملک بری ملک بری		ور تو نکنی هر که کند او ببرد

□

از می طرب افزاید و مردی خیزد		وز طبع گیا خشکی و سردی خیزد
در باده‌ی سرخ پیچ و در روی سپید		کز خوردن سبزه، روی زردی خیزد

□

نادان همه جا با همه کس آمیزد		چون غرقه به هر چه دید دست آویزد
با مردم زشت نام همراه مباش		کز صحبت دیگدان سیاهی خیزد

□

هر کس که درست قول و پیمان باشد		او را چه غم از شحنه و سلطان باشد
وان خبث که در طبیعت ثعبانست		او را به از ان نیست که پنهان باشد

□

هر دولت و مکنت که قضا می‌بخشد		در وهم نیاید که چرا می‌بخشد
بخشنده نه از کیسه‌ی ما می‌بخشد		ملک آن خداست تا کرا می‌بخشد

□

بس چون تو ملک زمانه بر تخت نشاند		هر یک به مراد خویشتن ملکی راند
از جمله بماند و دور گیتی به تو داد		دریاب که از تو هم چنین خواهد ماند

□

نه هر که ستم بر دگری بتواند		بیباک چنانکه می‌رود می‌راند
پیداست که امر و نهی تا کی ماند		ناچار زمانه داد خود بستاند

□

مردان همه عمر پاره بردوخته‌اند		قوتی به هزار حیله اندوخته‌اند
فردای قیامت به گناه ایشان را		شاید که نسوزند که خود سوخته‌اند