| الا گر بختمند و هوشیاری | به قول هوشمندان گوش داری | |
| شنیدم کاسب سلطانی خطا کرد | بپیوست از زمین بر آسمان گرد | |
| شه مسکین از اسب افتاد مدهوش | چو پیلش سر نمی‌گردید در دوش | |
| خردمندان نظر بسیار کردند | ز درمانش به عجز اقرار کردند | |
| حکیمی باز پیچانید رویش | مفاصل نرم کرد از هر دو سویش | |
| دگر روز آمدش پویان به درگاه | به بوی آنکه تمکینش کند شاه | |
| شنیدم کان مخالف طبع بدخوی | به بی‌شکری بگردانید ازو روی | |
| حکیم از بخت بیسامان برآشفت | برون از بارگه می‌رفت و می‌گفت | |
| سرش برتافتم تا عافیت یافت | سر از من عاقبت بدبخت برتافت | |
| چو از چاهش برآوردی و نشناخت | دگر واجب کند در چاهش انداخت | |
| غلامش را گیاهی داد و فرمود | که امشب در شبستانش کنی دود | |
| وز آنجا کرد عزم رخت بستن | که حکمت نیست بی‌حرمت نشستن | |
| شهنشه بامداد از خواب برخاست | نه روی از چپ همی گشتش نه از راست | |
| طلب کردند مرد کاردان را | کجا بینی دگر برق جهان را؟ | |
| پریشان از جفا می‌گفت هر دم | که بد کردم که نیکویی نکردم | |
| چو به بودی طبیب از خود میازار | که بیماری توان بودن دگر بار | |
| چو باران رفت بارانی میفکن | چو میوه سیر خوردی شاخ مشکن | |
| چو خرمن برگرفتی گاو مفروش | که دون همت کند منت فراموش | |
| منه بر روشنایی دل به یک بار | چراغ از بهر تاریکی نگه دار | |
| نشاید کدمی چون کره‌ی خر | چو سیر آمد نگردد گرد مادر |