در پند و اخلاق

ای چشم و چراغ اهل بینش		مقصود وجود آفرینش
صاحب دل لاینام قلبی		مهمان أبیت عند ربی
در وصف تو لانبی بعدی		خود وصف تو و زبان سعدی؟

□

همه را ده چو می‌دهی موسوم		نه یکی راضی و دگر محروم
خیر با همگنان بباید کرد		تا نیفتد میان ایشان گرد
کانچه در کفه‌ای بیفزاید		به دگر بیخلاف درباید

□

عدل و انصاف و راستی باید		ور خزینه تهی بود شاید
نکند هرگز اهل دانش و داد		دل مردم خراب و گنج آباد
پادشاهی که یار درویشست		پاسبان ممالک خویشست

□

نظر کن درین موی باریک سر		که باریک بینند اهل نظر
چو تنهاست از رشته‌ای کمترست		چو پر شد ز زنجیر محکمترست

□

نخست اندیشه کن آنگاه گفتار		که نامحکم بود بی‌اصل دیوار
چو بد کردی مشو ایمن ز بدگوی		که بد را کس نخواهد گفت نیکوی

□

چو نیکو گفت ابراهیم ادهم		چو ترک ملک و دولت کرد و خاتم
نباید بستن اندر چیز و کس دل		که دل برداشتن کاریست مشکل

□

یکی را دیدم اندر جایگاهی		که می‌کاوید قبر پادشاهی
به دست از بارگاهش خاک می‌رفت		سرشک از دیده می‌بارید و می‌گفت
ندانم پادشه یا پاسبانی		همی بینم که مشتی استخوانی

□

چه سرپوشیدگان مرد بودند		که گوی نخوت از مردان ربودند
تو با این مردی و زورآزمایی		همی ترسم که از زن کمتر آیی