| همین جراحت و غم بود کز فراق رسول | به روزگار مهاجر رسید و انصارش | |
| برفت سایه‌ی درویش و سترپوش غریب | بپوش بار خدایا به عفو ستارش | |
| به خیل خانه‌ی کروبیان عالم قدس | به گرد خیمه‌ی روحانیون فرود آرش | |
| عدو که گفت به غوغا که درگذشتن دوست | جهان خراب شود سهو بود پندارش | |
| هم آن درخت نبود اندرین حدیقه‌ی ملک | که بعد از این متفرق شوند اطیارش | |
| نمرد نام ابوبکر سعد بن زنگی | که ماند سعد ابوبکر نامبردارش | |
| چراغ را که چراغی ازو فرا گیرند | فرو نشیند و باقی بماند انوارش | |
| خدایگان زمان و زمین مظفر دین | که قائمست به اعلاء دین و اظهارش | |
| بزرگوار خدایا به فر و دولت و کام | دوام عمر بده سالهای بسیارش | |
| به نیک مردان کز چشم بد بپرهیزش | به راستان که ز ناراستان نگه دارش | |
| که نقطه تا متمکن نباشد اندر اصل | درست باز نیامد حساب پرگارش |