| کدام باغ به دیدار دوستان ماند | کسی بهشت نگوید به بوستان ماند | |
| درخت قامت سیمین‌برت مگر طوبی‌ست | که هیچ سرو ندیدم که این بدان ماند | |
| گل دو روی به یک روی با تو دعوی کرد | دگر رخش ز خجالت به زعفران ماند | |
| کجاست آنکه به انگشت می‌نمود هلال | کز ابروان تو انگشت بر دهان ماند | |
| هر آنکه روی تو بیند برابر خورشید | میان رویت و خورشید در گمان ماند | |
| عجب مدار که تا زنده‌ام محب توام | که تا به زیر زمینم در استخوان ماند | |
| شگفت نیست دلم چون انار اگر بکفد | که قطره قطره خونش به ناردان ماند | |
| غریق بحر مودت ملامتش مکنید | که دست و پا بزند هر که در میان ماند | |
| به تیر غمزه اگر صید دل کنی چه عجب | که ابروانت به خمیدن کمان ماند | |
| جفا مکن که نماند جهان و هرچه دروست | وفا و صحبت یاران مهربان ماند | |
| اگر روی به هم درکشی چو نافه‌ی مشک | طمع مدار که بوی خوشت نهان ماند | |
| تو مرده زنده کنی گر به عهد بازآیی | که عود یار گرامی به عود جان ماند | |
| لبی که بوسه گرفتم به وقت خنده ازو | به بر گرفتن مهر گلابدان ماند | |
| خطی مسلسل شیرین که گر بیارم گفت | به خط صاحب دیوان ایلخان ماند | |
| امین مشرق و مغرب علاء دولت و دین | که پایگاه رفیعش به اسمان ماند | |
| خدای خواست که اسلام در حمایت او | ز تیر حادثه در باره‌ی امان ماند | |
| وگرنه فتنه چنان کرده بود دندان تیز | کزین دیار نه فرخ و نه آشیان ماند | |
| ضرورتست که نیک کند کسی که شناخت | که نیکی و بدی از خلق داستان ماند | |
| تو آن جواد زمانی کز ازدحام عوام | درت به مشرب شیرین کاروان ماند | |
| به روزگار تو هرجا که صاحب صدریست | ز هول قدر تو موقوف آستان ماند |