| اگر مطالعه خواهد کسی بهشت برین را | بیا مطالعه کن گو به نوبهار زمین را | |
| شگفت نیست گر از طین به درکند گل و نسرین | همانکه صورت آدم کند سلاله‌ی طین را | |
| حکیم بار خدایی که صورت گل خندان | درون غنچه ببندد چو در مشیمه جنین را | |
| سزد که روی عبادت نهند بر در حکمش | مصوری که تواند نگاشت نقش چنین را | |
| نعیم خطه‌ی شیراز و لعبتان بهشتی | ز هر دریچه نگه کن که حور بینی و عین را | |
| گرفته راه تماشا بدیع چهره بتانی | که در مشاهده عاجز کنند بتگر چین را | |
| کمان ابرو ترکان به تیر غمزه‌ی جادو | گشاده بر دل عشاق مستمند کمین را | |
| هزار ناله‌ی بیدل ز هر کنار برآید | چو پر کنند غلامان شاه، خانه‌ی زین را | |
| به هم برآمده آب از نهیب باد بهاری | مثال شاهد غضبان گره فکنده جبین را | |
| مگر شکوفه بخندید و بوی عطر برآمد | که ناله در چمن افتاد بلبلان حزین را | |
| بیار ساقی مجلس، بگوی مطرب مونس | که دیر شد که قرینان ندیده‌اند قرین را | |
| هزار دستان بر گل سخن سرای چو سعدی | دعای صاحب عادل علاء دولت ودین را | |
| وزیر مشرق و مغرب امین مکه و یثرب | که هیچ ملک ندارد چنو حفیظ و امین را | |
| جهان فضل و فتوت جمال دست وزارت | که زیر دست نشانده مقربان مکین را | |
| در آن حرم که نهندش چهار بالش حرمت | جز آستان نرسد خواجگان صدرنشین را | |
| چو شیر رایت وی را کند صبا متحرک | مجال حمله نماند ز هول شیر عرین را | |
| ملوک روی زمین را به استمالت و حکمت | چنان مطیع و مسخر کند که ملک یمین را | |
| دیار دشمن وی را به منجنیق چه حاجت | که رعب او متزلزل کند بروج حصین را | |
| وزیر عالم و عادل به اتفاق افاضل | پناه ملک بود پادشاه روی زمین را | |
| سنان دولت او دشمنان دولت و دین را | چنان زند که سنان ستاره دیو لعین را |