| شکر و سپاس و منت و عزت خدای را | پروردگار خلق و خداوند کبریا | |
| دادار غیب دان و نگهدار آسمان | رزاق بنده‌پرور و خلاق رهنما | |
| اقرار می‌کند دو جهان بر یگانگیش | یکتا و پشت عالمیان بر درش دو تا | |
| گوهر ز سنگ خاره کند، لل از صدف | فرزند آدم از گل و برگ گل از گیا | |
| سبحان من یمیت و یحیی و لااله | الا هوالذی خلق الارض والسما | |
| باری، ز سنگ، چشمه‌ی آب آورد پدید | باری از آب چشمه کند سنگ در شتا | |
| گاهی به صنع ماشطه، بر روی خوب روز | گلگونه‌ی شفق کند و سرمه‌ی دجا | |
| دریای لطف اوست و گرنه سحاب کیست | تا بر زمین مشرق و مغرب کند سخا | |
| انشاتنا بلطفک یا صانع الوجود | فاغفرلنا بفضلک یا سامع الدعا | |
| ارباب شوق در طلبت بی‌دلند و هوش | اصحاب فهم در صفتت بی‌سرند و پا | |
| شبهای دوستان تو را انعم‌الصباح | وان شب که بی تو روز کنند اظلم المسا | |
| یاد تو روح‌پرور و وصف تو دلفریب | نام تو غم‌زدای و کلام تو دلربا | |
| بی‌سکه‌ی قبول تو، ضرب عمل دغل | بی‌خاتم رضای تو، سعی امل هبا | |
| جایی که تیغ قهر برآرد مهابتت | ویران کند به سیل عرم جنت سبا | |
| شاهان بر آستان جلالت نهاده سر | گردنکشان مطاوع و کیخسروان گدا | |
| گر جمله را عذاب کنی یا عطا دهی | کس را مجال آن نه که آن چون و این چرا | |
| در کمترین صنع تو مدهوش مانده‌ایم | ما خود کجا و وصف خداوند آن کجا؟ | |
| خود دست و پای فهم و بلاغت کجا رسد | تا در بحار وصف جلالت کند شنا؟ | |
| گاهی سموم قهر تو، همدست با خزان | گاهی نسیم لطف تو، همراه با صبا | |
| خواهندگان درگه بخشایش تواند | سلطان در سرادق و درویش در عبا |